“Aaaaarrrrgghhhh, weer een schrijffout in een mail! Simon, het is altijd hetzelfde.”
Je kent dat wel, dat stemmetje in je hoofd. Het geeft je kritiek nog voor de buitenwereld iets gezegd heeft. “Ze gaan zeker denken dat ik dom ben.” “Doe andere kleren aan!” “Natuurlijk kan jij niet zo ver lopen, wat had je nu gedacht…”
Die stem is krachtig, luid en duidelijk. Hoe kunnen we ermee omgaan? Door ze niet weg te dringen, dan wordt ze alleen sterker. We balanceren het met zelfmildheid, zelfzorg. Die kritische stem kan je helpen om te groeien, maar ze kan je ook breken.
Luisteren, maar niet laten overheersen. De stem toelaten, maar niet je eraan onderwerpen.
Gelukkig zijn we niet perfect. Stel je voor dat we in een wereld zouden leven waarin perfectie haalbaar is. Hoe vermoeiend zou dat zijn…
“Mensen zijn als aarde. Ze kunnen je voeden en helpen groeien als mens. Of ze kunnen je groei blokkeren, je laten verwelken en sterven.” (Plato)
