Jan* zijn vrouw, Maria* wordt behandeld voor #kanker. De weg is lang, de prognose niet goed. Maria* krijgt veel bezoek, berichten en telefoons. Ze blijft moedig. Jan belt, mailt, rijdt en winkelt. Hij helpt waar hij kan wanneer hij kan.
Op een dag komt Jan opnieuw op oncologie aan. Maria is weer enkele dagen opgenomen. Hij heeft kleren bij en een lange to do lijst. Anna*, een verpleegkundige, spreekt hem aan. “Hallo Jan, leuk dat je er bent. Mag ik eens iets vragen? Hoe gaat het eigenlijk met jou?”
Jan verstijft. Hij kijkt haar recht in de ogen aan. Nog enkele seconden, zolang heeft hij zich nog ‘sterk’ gehouden. Toen kwam het er allemaal ineens uit. Hij neemt al weken slaapmedicatie maar durft dit niet zeggen tegen zijn vrouw. Op zijn werk schaamt hij zich dat hij niet bij zijn vrouw is. Wanneer hij het huis kuist voelt hij de paniek en de stress hem overmannen, er zijn nog zoveel deadlines. Hij is bang om alleen te zijn.
Anna luistert, Jan vertelt. Anna kan zijn problemen niet oplossen. Dat is ook niet erg nu. Er is iemand die luistert en iemand die eindelijk ook gezien wordt.
Elkaar kunnen zien, ook al kan je het probleem niet oplossen… . Zorg is zoveel, zo complex, zo mooi, zo betekenisvol.
* de namen zijn fictief, om het beroepsgeheim te borgen
