Ik draai me nog eens om. Die wekker, die stellen we uit … Bij collega’s is die wekker wel afgegaan. De afgelopen nacht is er opnieuw leven geboren in de armen van onze vroedvrouwen en gynaecologen. Spoeddiensten bleven draaien, telefoons werden ‘bemand’ of ‘bevrouwd’.
Terwijl ik sliep werd er geluisterd naar vragen, werden collega’s ondersteund. Toen ik me nog eens omdraaide, begon een nieuwe shift, met goede moed. Wanneer mijn wekker nogmaals afging, waren anderen al lang nabij, aanwezig, verbonden. Terwijl ik mijn ontbijt at, waren collega’s de schouders om op uit te huilen, de troost om te ondersteunen.
Toen ik mijn laptoptas vulde, waren directie leden hun vergadering al aan het afronden. ICT blijft draaien, medicatie vindt haar weg. In de #zorg komen zoveel handen bij elkaar, 24u op 24u, 7 dagen op 7 dagen. Ook ’s nachts, wanneer niemand kijkt en er geen applaus te horen valt.
Het is niet evident, het is niet ‘normaal’. Het is de volgehouden inzet van zovelen, ook als ze moe zijn en wanneer ze niet gezien worden.
Dank aan alle collega’s in de zorg. Waardevol werk!
“When it is dark enough, you can see the stars.” (Ralph Waldo Emerson)
